“अहिले कस्तो छ तपाईंलाई ?” उनले फेरि सोधेकी थिइन्,,,,

“म अहिले ठीक छु, धन्यवाद !” कामदेवले उत्तर दिएका थिए । पाँच घण्टाको उडानका क्रममा झन्डै पन्ध्र पटकभन्दा पनि बढी उनले कामदेवको चासो राखेकी थिइन् । प्रत्येक पन्ध्र बीस मिनेटमा उनी आइपुग्थिन्, कामदेवले निदाएकोजस्तो देख्ता फर्केर पनि जान्थिन् । अधिकांश समय अन्तर्राष्ट्रिय उडानमा बिताउने कामदेवलाई यसपटक भने हङकङको आकाश पार नगर्दै रिागटा लागेको थियो । रिागटा लागेको केहीबेरमै उनी बान्तासमेत गर्न लागेका थिए । त्यसैबेला उनका सहयात्रीले घण्टी बजाएर परिचारिकालाई बोलाइदिएका थिए ।

त्यसो त हवाइपरिचारिकाहरु कामदेवका लागि नयाँ पक्कै थिएनन् । हवाइजहाजको ढोकामा स्वागत गर्नेदेखि हवाइजहाजभित्रको आवागमनमा हरेकपटकको यात्रामा हवाइपरिचारिकासागको सामीप्य थियो उनको तर यसपटक आफूप्रतिको विशेष हेरचाहले गर्दा परिचारिकाहरुको सेवाप्रति कामदेव आहृलादित हुन पुगेका थिए ।

त्रिभुवन विमानस्थलमा हवाइजहाजबाट ओर्लेपछि पनि उनले कामदेवलाई विशेष सहयोग पुर्‍याएकी थिइन् ।

“तपाईंको डाक्टरलाई आजै परीक्षण गराउनुहोस् है !” विनयपूर्ण शिष्टताका साथ उनले भनेकी थिइन् ।

त्यस्तो खास केही नहोला ! तर पनि म जचाउँनेछु । तपाईंले यात्रामा मलाई धेरै हेरविचार गर्नुभयो । त्यसका लागि धन्यवाद….।” कामदेवले परिचारिकाको नाउँ जान्न खोजेका थिए ।

“मेरो नाउँ रति हो ।” उनले भनेकी थिइन् ।

त्यसपछि दुवैले आ-आफ्ना भिजिटिङ कार्ड एक-अर्काबीच साटेका थिए । यसरी भेटघाट हुनु र भिजिटिङ कार्ड नै साटिनु पनि दुवैका लागि कुनै अनौठो कुरा थिएन । कामदेव र रति दुवैले जनसम्पर्क अत्याधिक थियो र दैनिकजसो नयाँ व्यक्तिसँगको परिचय उनीहरुका लागि कौतूहलको विषय पनि थिएन । जस्तो कि त्यस्ता सबैजसो परिचयहरु तुहिएर जाने गर्थे । तर कामदेव र रतिबीच त्यसो भएन, अर्थात् उनीहरुको पहिलो भेट नै अन्तिम भेट हुन सकेन ।

उनीहरुबीच पुनः संवाद चलेको थियो । पहिलो खोजी कामदेवले नै गरेका थिए । अचानक एक साँझ रतिको घरको टेलिफोनको घण्टी घन्केको थियो । त्यसबखत फोनमा दुवैबीच सामान्य शिष्टताका संवाद आदानप्रदान भएका थिए । कामदेवले रतिको कामका सन्दर्भमा कुन उडानमा कहिले कता जाने भन्ने जानकारी लिएका थिए । रतिले भने उनको स्वास्थ्यकै बारे चासो राखेकी थिइन् ।

कामदेवले फोन गरेर आफ्ना बारे चासो राखेका सन्दर्भले रतिलाई निकै आनन्द लागेको थियो । रतिले आठवर्षे आफ्नो हवाइपरिचारिकाको जागिरे जीवनमा धेरै यात्रुहरुलाई सेवा पुर्‍याएकी थिइन् । तर यात्रुहरु घर पुगेपछि आफ्नै संसारमा हराउाछन्, रतिले सेवाका बारे फुर्सतमा पनि सम्झनछन् कि सम्झन्नन् जस्तो लाग्थ्यो उनलाई । त्यसैले धेरै यात्रुहरुमध्येका एक यात्रुले आफूलाई घरमा पुगेपछि पनि सम्झेको प्रसङ्ग उनका लागि रमाइलो कुरा भएको थियो ।

कामदेवको व्यक्तित्व सामान्य थियो, लुगा कपडामा उनको व्यक्रित्व केही गरिमाशाली अवश्यै देखिन्थ्यो । उनको आवाज अझ प्रभावकारी थियो । वास्तवमा उनको आवाज मात्र सुन्ने जोकोहीले उनको व्यक्तित्वको अनुमान लगाउनेछन् जस्तो रतिलाई लागेको थियो । त्यसैले हजाइजहाजमा भेटेका कामदेवभन्दा पनि टेलिफोनमा गुञ्जेको कामदेवको व्यक्तित्वसँग रति बढी प्रभावित भएकी थिइन् ।

त्यसपछि अर्को टेलिफोन घण्टी कामदेवको घरमा गुञ्जेको थियो । बैङ्ककबाट फर्केको साँझ रतिले पनि कामदेवलाई सम्झेकी थिइन् । दुवैबीच केहीबेर औपचारिक कुराकानी मात्र भएको थियो । भोलिपल्ट कामदेवले रतिलाई साँझको चियाका लागि तारे होटलमा निम्तो गरेका थिए ।

रति वास्तवमै सुन्दरी थिइन् । हवाइपरिचारिकाका लागि आवश्यक पर्नेभन्दा बढी नै सुन्दरताले भरिएकी थिइन् । पाल्पाको सामान्य मध्यवर्गीय परिवारकी रति जीवनका सम्पूर्ण सुखहरु भोग्न चाहन्थिन् । अन्तर्राष्ट्रिय उडानमा काम गर्नुका कारण आफ्नै आर्जनले जोरिएको काठमाडौं, भीमसेनगोलाको आफ्नै घरमा रतिको जीवन अघि बढ्दै थियो । आफूले चाहेजस्तो वर पाए उसैको अँगालोमा बाँकी जीवन समर्पित गर्ने रहरले पनि उनलाई पिरोल्न थालेको थियो ।

हवाइ परिचारिकाको जागिरमा बिताएका यी आठ वर्षबीच उनले पनि पुरुषको विविध रुपलाई नजिकैबाट देखेकी थिइन् । ऐनाका सामु आफू उभिँदा आफ्नो समकक्षीमा कुनै सुन्दर पुरुषकै उनी कल्पना गर्थिन् । त्यसैले सुन्दर पुरुषहरुका नजिक पुगेर आफ्नो कल्पना साकार पार्न पनि उनले खोजेकी थिइन् । तर बाहिरी आवरणको सुन्दरताभित्रको कलुषितताले रतिलाई पटक-पटक आहत पारेको थियो । त्यसैले हिजो-आज रति एउटा सामथ्र्यवान् असल पुरुषको साहचर्यको खोजी गर्दै थिइन् ।

त्यसो त रतिलाई कामदेव आफूले खोजेजस्तै पुरुष लागेका थिएनन् तर पनि सामीप्य बढ्दै जाँदा उनी कामदेवप्रति नै आकषिर्त हुन थालेकी थिइन् । कामदेवको सबैभन्दा ठूलो विशेषता उनमा भएको शिष्टता थियो । त्यसैगरी अहिलेको भौतिक युगमा चाहिनेजति भौतिकताले पनि उनी पुष्ट थिए । कामदेव ज्यादै व्यस्त व्यवसायी थिए । उनीसँग फुर्सतको समय निकै थोरै मात्र हुन्थ्यो तर पनि फुर्सतमा रतिसँग समय बिताउन उनी मन पराउँथे ।

दुवैको फुर्सतका समयमा प्रायःजसो कामदेवले नै रतिलाई कुनै भव्य होटलमा निम्ता गर्थे । साँझको चियाको त्यो समय बेलुकीको डिनरमा पुगेर टुङ्गिन्थ्यो । कामदेवसँग मदिरा वा धुम्रपानको पनि कुनै नशा थिएन । त्यसैले रातको प्रथम प्रहरमै कामदेव आफैँले हाँकेको मोटरमा रतिलाई उनको घरसम्म पुर्‍याएर फर्किन्थे ।

उनीहरुको पहिलो भेटपछिको भन्डै एक वर्षको समय पनि नाघिसकेको थियो । उनीहरुबीचको भेटघाट अथवा टेलिफोनका कुराकानीको समय पनि बाक्लिदै गएको थियो । कामदेवको शिष्टताका सौम्यताले अबका दिनमा भने रति आक्रान्त नै हुन थालेकी थिइन् । यसबीच रतिले भने आफ्ना हावभाव र कटाक्षद्वारा कामदेवका अघि आफ्नो प्रेमको प्रस्ताव धेरैपटक राखिसकेकेी थिइन् । त्यस्ता बेलामा कामदेव भने रतिको सौन्दर्यको आराधना गर्दै आफ्नो चस्माभित्रका आाखाले उनको सौन्दर्यको रसपान गर्थे । यसरी नै उनीहरु छुट्टनिे गर्थे ।

रतिको उर्लिदो यौवनको ज्वालामा घिउ थपिदिनुसिवाय कामदेव अघि बढेका थिएनन् । कामदेवको यस्तो व्यवहारले रति त्यसै-त्यसै मुर्मुरिने पनि गर्थिन् । तर आफू स्त्री जात हुनु र कामदेवका शिष्ट र गरिमाशाली व्यक्तित्वका अघि आफूलाई पनि शिष्ट स्वरुपमै प्रस्तुत गर्नु उनको बाध्यता थियो । अन्ततः यस्तो दिन पनि आएको थियो अर्थात् रतिको धैर्यको बाँध भत्केको थियो । त्यस साँझ अन्नपूर्ण होटलको मैनबत्तीको उज्यालोमा चिया पिउँदै गरेका ती दुवैबीचको मौनता भङ्ग रतिले नै गरेकी थिइन् ।

“म तपाईंसँग विवाह गर्न चाहन्छु ।”

रतिको संवाद सुनेपछि कामदेवले पहिलोपल्ट निकै गहिरिएर रतिलाई हेरेका थिए । “के, तपाईं पनि मसँग…..” रतिले पुनः बोल्नुपरेको थियो । तब पनि कामदेव केही बोलिरहेका थिएनन् । पहिलोपल्ट कामदेवको अनुहारमा रतिले चिन्ताका लहरहरु देखेकी थिइन् । उनले यतिका समयको उनीहरुको सान्निध्यमा कामदेवको यतिविघ्न अँध्यारो अनुहार देखेकै थिइनन् । आफूले सोध्न नहुने प्रश्न सोधेको अनुभूतिले पनि रतिलाई केही अपराधबोध गरायो । त्यसपछि केही बोल्नुको साटो रतिले पनि चुपचाप हुनुमै भलो ठानेकी थिइन् ।

“रति ! तिमी साँच्चै मसँग बिहा गर्न चाहन्छ्यौ ?” धेरैबेरको मौनतापछि कामदेवको प्रश्न रतिका कानमा परेको थियो । रतिले टाउको हल्लाएर सहमति जनाएकी थिइन् ।“ठिकै छ, मलाई तिम्रो प्रस्ताव मञ्जुर छ, तर विवाह गर्नुअघि मेरो एउटा प्रस्ताव छ ।”रतिले कामदेवका कुरा सुनेर उनको अनुहारमा एकोहोरो हेरेकी थिइन् ।

“मसमँग वैवाहिक बन्धनमा बाँधिनुअघि नै तिमीले मसँग एक रात बिताउनुपर्छ । अर्थात तिमीले मसँग एक रात बिताएपछि मात्रै हाम्रो बिहेको टुङ्गो हुनेछ ।” कामदेवले अथ्र्याएर भनेका थिए । के भन्ने ? के नभन्ने ? को दोसाँधमा उनी पुगेकी थिइन् । उनले कुनै जवाफ दिन सकेकी थिइनन् ।

“के तिमी मेरो प्रस्ताव स्वीकार गर्न सक्छ्यौ ?” कामदेवले पुनः प्रश्न तेस्र्याएका थिए ।

“हुन्छ तर नेपालमा भने होइन, पर्सि मेरो उडान सिङ्गापुरका लागि छ, तपाईं पनि सिङ्गापुर जाने भए…..” रतिले केही कामेको स्वरमा भनेकी थिइन् ।

“हुन्छ, म पनि तिम्रै उडानबाट सिङ्गापुर जानेछु, मेरो व्यापारको पनि काम छ त्यहाँ । म भोलि नै फोन गरेर होटेल पनि बुक गराउमँछु । कामदेवको आवाज भने सधैमँ झैँ शान्त र मधुर थियो । त्यसदिन पनि उनीहरु खानपिन सकेर नै छुट्टएिका थिए ।मङ्गलवारको दिन थियो । रति आफ्नो परिचारिकाको दायित्व निर्वाह गर्ने क्रममा थिइन् । तर उनका सम्पूर्ण क्रियाकलाप यन्त्रचालितझैँ थिए । उनका आाखा हरेक क्षण कामदेवकै प्रतीक्षामा थिए । त्यसपछि कामदेव पनि आइपुगेका थिए उस्तै शान्त, सौम्य र सुमधुर गतिमा ।

आज पनि हो किन रतिलाई कामदेव विशिष्ट व्यक्ति लाग्यो, हजाइजहाजभरि भरिएको सम्पूर्ण पुरुषमध्येका विशिष्टतम पुरुष । रतिको मनभित्र एक किसिमको कुतकुती पनि लागेर आयो । उनले कल्पिन् आजको रात…. कामदेवसँग बिताउने पहिलो रात…….. आाखामा मीठा-मीठा चित्रहरु सजाएर अनुभूतिका काउकुती सँगाल्दैसँगाल्दै उनीहरुको जहाजको सिङ्गापुरको धर्ती  छोएको थियो । जहाजमा सामान्य शिष्टता व्यक्त गर्नुबाहेक कामदेव र रतिका बीच कुनै अरु संवाद भएको थिएन ।

“तिमी मसँगै हिँड, म तिमीलाई होटेलमा पुर्‍याएर आफ्नो काममा जान्छु ।” जहाज रोकिएपछि आफूनजिक आइपुगेकी रतिलाई कामदेवले भनेका थिए । आफ्नो कार्य सम्पादनपछि रति कामदेवका पछि लागेकी थिइन् ।

त्यसो त सिङ्गापुर रतिका लागि नौलो ठाउँ थिएन । यसअघि पनि केही पटक रतिले सिङ्गापुरका होटेलमा रात बिताइसकेकी थिइन् । तर आज रति कामदेवका साथ रात बिताउन होटेलतिर जानुको औचित्यले यो अनौठो र मिठासपूर्णको भएको थियो ।

“एक रात बिताइसकेपछि कामदेवले मसँग बिहे गर्न आने काने पो गर्ने हुन् कि ? अरु पुरुष र कामदेवबीच के फरक होला ?” कामदेवका साथ मोटरमा होटेलतर्फ गुगिरहँदा रतिको मनमा प्रश्न-प्रतिप्रश्न उब्जिरहेको थिए ।

कामदेवमा भने कुनै खास परिवर्तन थिएन । उनको व्यक्तित्वमा अलिकति पनि फरक थिएन र उनको अनुहारको शान्त भावमुन्तिर कुनै भावको सङ्केत रतिले पहिल्याउन सकेकी थिइनन् ।

“तिमी फ्रेस भएर आराम गर्दै गर, म साँझसम्ममा आइपुग्छु ।” होटेलको कोठामा दुवैका सामान थन्क्याउदै कामदेवले भनेका थिए । त्यसपछि बेयरालाई चिया मगाएर दुवैले पिएपछि कामदेव बिदा भएका थिए ।

कामदेव गएपछि रतिले आफूलाई ऐनाको अगाडि निकैबेर कोणप्रतिकोणबाट नियालेकी थिइन् । आफ्नो अङ्ग-अङ्गको सुन्दरताले उनी आफैँ मोहित भएकी थिइन् ।कामदेवको सामान्य शारीरिक बनोटका सामु आफ्नो सुन्दरताको तुलना गर्दा आफैँलाई कता-कता अपराधबोध पनि हुन खोज्यो उनलाई तर झट्टै कामदेवको सौम्यता, शिष्टता र भव्यताका प्रतिरुपले उनको रुपमाथि पर्दा हालिदिएको थियो । त्यसैले यसबेला छटपटिँदै कामदेवको प्रतीक्षा गर्नु नै रतिलाई सही लागेको थियो । त्यसपछि कामदेवसँग आजको रात बिताउँदा प्राप्त हुने सम्भाव्य आनन्दको पूर्वाभासले रतिको यौवन अझै उर्लेको थियो ।

साँच्चै साँझ पर्नुअघि नै कामदेव आइपुगेका थिए । बेलुकीको आठ बजे उनीहरु डिनर टेबुलमा पुगेका थिए । साढे नौ बज्दा उनीहरुको खानपीन सकिएको थियो । रतिको मनभित्र सम्भाव्य रमाइलोको कल्पनाले पौडी खेलिरहेको थियो । कामदेव सधैँभन्दा केही बढी नै शान्त देखिन्थे । दस बज्नुअघि नै उनीहरु शयनकक्षमा प्रवेश गरेका थिए ।

कोठाभित्र पसेपछि कामदेवले नै ढोका बन्द गरेका थिए । कोठामा भएको सोफामा राम्ररी अडेस लागेर कामदेव बसेका थिए । अर्को सोफामा केहीबेर बसेपछि रति भने उठेर बाथरुमतिर लागेकी थिइन् । बाथरुमबाट केहीबेरमै निस्किएकी रतिको शरीरलाई सुन्दर तर पारदर्शी टाइट गाउनले झनै सुन्दर पारेको थियो ।कामदेवको अघिल्तिरको सोफामा बसेपछि रतिले केही लजाएर कामदेवतिर हेरेकी थिइन् ।

“तपाईं बाथरुम जाने होइन ?”

टेलिभिजन हेर्दै गरेका कामदेवले एकपटक रतिलाई राम्ररी हेरेका थिए । “आ !” त्यसपछि कामदेव पनि बाथरुम प्रवेश गरेका थिए । निकैबेरपछि बाथरुमबाट बाहिर निस्केका कामदेवले आफ्ना कपडा फेरेका थिएनन् । नाइट सुटमा बाहिर आउने कल्पनामा बसेकी रतिलाई पूर्वकपडामै कामदेवलाई देख्ता अचम्मै लागेको थियो ।

त्यसपछि कामदेव बिछ्यौनामा गएर बसेका थिए ।

“रति यहाँ आऊ त !” आवाज सुनेर पुलकित हुँदै रति कामदेवको नजिकै पुगेकी थिइन् । “मलाई केही सहयोग गर न है ।” कामदेवले रतिको अनुहारमा हेर्दै केही हाँसेर भनेका थिए । “यी दात त्यो मगको पानीमा चोपलेर राखिदेऊ न !” आफ्ना मुखबाट दाँत झिकेर रतिलाई दिँदै आफैले केहीबेरअघि बाथरुमबाट ल्याएको मागतर्फ कामदेवले देखाएका थिए । केही अचम्मित हुँदै रतिले कामदेवको निर्देशन पूरा गरेकी थिइन् ।

“रति, यो आाखा पनि त्यो ब्रिफकेसमा यसको बट्टा छ, त्यसैमा हालेर त्यो टेबुलमा राखिदेऊ !” कामदेवले चस्मा खोलेर आफ्नो एउटा आाखा झिकेर रतिका हातमा हालिदिएका थिए ।

आफ्ना हातमा आाखा थापेर रतिले पुनः कामदेवको निर्देशनको पालना गरिन् । आफ्ना हातमा दाँत समात्दाभन्दा पनि, आाखा समात्दा उनलाई आफ्नो शरीरभरि काँडा उम्रेको अनुभूति भएको थियो ।

“रति, मेरो यो खुट्टा पनि त्यहाँ भित्तामा राम्ररी राखिदेऊ न है !” कामदेवले आफ्नो दाहिने खुट्टा पनि झिकेर रतिका हातमा राखिदिएका थिए ।यन्त्रवत् रति कमदेवको निर्देशन पालन गर्दै थिइन् ।

“अब यो हात पनि टेबुलमा राखिदेऊ ल !” कामदेवले आफ्नो देब्रे हात पनि रतिका हातमा राखिदिएका थिए । त्यसपछि भर्खरै मात्र बाहिरी पोशाक खोलेका कामदेवलाई भित्री गन्जी र कटुटुमा मात्रै रतिले देखेकी थिइन् ।

रतिलाई आफ्नो शरीरभरि पसिनाको खोलो बगेझैँ भएको थियो । उनको सम्पुर्ण शरीर चिसिएको थियो । एउटा नराम्रो सपना देखिरहेको अनुभूति गरिहेकी थिइन् ।

“माफ गर्नोस्, म यो कोठामा सुत्न सक्तिना ।” रतिले भनिन् । त्यसैबेला कामदेवले होटलको रिसेप्सनमा फोन गरेर उनले नेपालबाटै बुक गरेको अर्को कोठाको साँचो मगाइदिएका थिए ।

इन्दिरा प्रसाई